ANNA KARANİNA
2012'nin muhteşem final filmi Anna Karanina oldu...
Daha önce defalarca uyarlamasını seyrettim ben diyenler için ; bu uyarlamanın diğerleri ile uzaktan yakınlan alakası olmadığını dile getirmek gerek. Sanat için sanat filmlerinden biri bu.. 40 yaşında genç bir yönetmen olan Joe Wright 'ın bambaşka, yepyeni bir yorumu ve bana göre muhteşem....
Başlarda uzun zaman 'tiyatronun perdeye aktarılması' şeklinde oyalayıcı bir aşama geçiren sinemaya inat büyük bölümü tiyatro sahnesinde ve binasında geçen Anna Karenina, ironik anlatımı ve göndermeleriyle üslubunu özgün bir noktaya taşıyor..Tiyatral bir film Anna Karanina , klasik bir film beklentisi içinde gidenlere göre bir film değil.. Yapaylığın ortasına muhteşem bir görsel show izlettiriyor seyirciye.. Sahneleri çekimler tasarımlar insan ruhunun içini yansıtış şekli (bütün dünyanın aynı anda aynı şeye odaklanma haliyle insana verdiği o derin baskıyı) o kadar güçlü anlatıyor ki; işte tam da böyle oluyor diyorsunuz.. Benim anladığım ve bildiğim birşeyi kusursuz anlatmış, diyorsunuz..
Jude Law 'ı başroldeki prens diye beklerken; Anna Karanina'nın bahtsız kocası olarak izliyoruz ki; sanırım en çok onun adına üzülüyor izleyici.. Tiyatroda canlı görsen sarılır avutursunuz ve yüce gönüllülüğüne hayran kalırsınız..
Ama bu filmde gerçekten harika bir keşif var..İngiliz sineması beni şaşırtmaya devam ediyor.. Prens Vronsky rolünde Aaron Johnson ... 22 yaşında gencecik bir oyuncu ve dünyadaki neslin sürekli ne kadar güzelleştiğine harikulade bir örnek..İnanılmaz yakışıklı genç bir yetenek (filmde saçları o kadar sarıya boyamasalar ve bıyıklar da tüy gibi olmasa iyiydi ama o kadar kusur kadı kızında da olur)..
Bu uyarlama o kadar başarılı olmuş ki, hem izleyicinin hayal dünyasının kapılarının beyaz perdede kapanmamasını sağlıyor, hem de -aynı oranda- sinema tekniklerini kullanarak mükemmel bir eser ortaya koyuyor.
Bu arada okuduğum kadarı ile takı tasarımlarını Chanel yapmış (ki gözleriniz kamaşıyor)..
Yılın final filmi olarak da, 2013'ün başlangıç filmi olarak da kaçırmayın derim..
Film, gerçekten de sinemada seyrediliyor..
İnsanlar sihirli kutucuklar gibi. Herkesin içinde keşfedilmemiş ışıltılar var.
Ve halen en steril dünya aşktan ve heyecandan geçiyor.
Hiç bir zaman hiç kimseye ihtiyacım olmadığını kendime empoze ettim. Kendi başıma planlar yapmaktan korkmadım. Yalnızlıktan korkmadım.
Kaliteli filmler seyrettim. Bana değer veren, zeki arkadaşlarımla vakit geçirdim; arada kulağımı çekebilecek cinsten, birlikte gülebildiğim türden hatta. Geçmişte benzer depresyonu yaşamış biri ile gülmek kadar moral veren bir şey yoktur. Oyalanacak her zaman çok şey buldum.
Ve bu renkli sofraya sizi de oturttum. İzleyin, lezzet bulun, keyif alın diye.
0 yorum:
Yorum Gönder